Dag kleurrijk, veranderend India!
Blijf op de hoogte en volg Carina
21 Januari 2017 | India, Thanjāvūr
Vanuit Thanjavur het laatste berichtje uit India!
De laatste week van onze trip gaan we van de natuur en het strand naar het uiterste Zuiden van India. Op het strand kunnen we genieten van een lekkere strandwandeling, al komen we hier net als overal in India helaas nog aardig wat afval tegen. Tijdens het professioneel volleybal toernooi in de avond zien we vanuit onze hotelkamer bijna een groot vuurwerkongeluk plaatsvinden als wat vuurwerk in het zand wegzakt en drijgt in het toegestroomde publiek terecht te komen. Gelukkig had het uiteindelijk (wat wij meekregen van onze hotelkamer) geen grote gevolgen, de schrik zat er wel aardig in ook vanuit onze hotelkamer met uitzicht op zonsondergang.
Na een beetje rust aan het strand, waar we voor het eerst een “stormvloed” aan toeristen zien (hallo Russen), vertrekken we naar het uiterste zuiden van India. Bij aankomst leek het nog gezellig met door verschillende dorpjes en steden een soort van carnavalsmuziek uit grote boksen (brengt me dan toch al een beetje in de stemming op een kleurrijk carnavalsseizoen!). Het aankomst bij het hotel was eigenlijk kenmerkend voor ons verblijf, het voelde niet schoon aan en de lift zag eruit alsof het ieder moment kon neerstorten en zeker ook al een jaar niet gepoetst was. Het was ook geen verbazing om een gebruikt wattenstaafje te vinden op de kamer, en hadden we ook nog de receptie nodig om het hoofdlicht uit te krijgen; alle schakelaren deden het niet behalve toen er van buiten op de bel gedrukt werd, uhm yeah right? (Pap, je elektricien skills waren hier misschien wel goed van toepassing geweest?!) Met als wekker om 5 uur een keihard zingende gelovige (ik denk Islam) en om kwart voor 7 een telefoontje of we thee of koffie wilden vroegen we ons echt af waar we beland waren. Tijdens het ontbijt zaten we ook nog tussen de vliegen en was het een soort van “gillend naar huis” toen we de auto opnieuw instapte. Footnote: we zijn erg verwend geweest, maar hier is het gewoon nodig om in de hektiek goede, schone, rustige en fijne hotels te hebben om nog wat tot rust te kunnen komen, en vooral zonder nog grotere problemen te kunnen reizen. De boten op weg naar het meest zuidelijke puntje, zagen er ook overvol en niet heel veilig uit, en dus verlieten we na een nachtje het spookhuis hotel weer om richting de stad te trekken.
Na een kort nachtje was een soort van Westerse autoweg (!!!!) wel een mooi cadeautje. Ook de Masala thee onderweg (onze gemeenschappelijke verslaving) was een goede binnenkomer. Madurai is een van de oudere steden van India, en staat bekend om haar historie en kleurrijke tempels (midden in de stad een verzameling van 15 torens). De file op weg naar ons hotel bleek uiteindelijk geen toeval; de stad staakt omdat de provinciale (staat) regering besloten heeft om de feestdag op 14 januari (wanneer een soort van stierenvechten/race wordt georganiseerd) af te lassen met als gevolg dat velen wegen zijn afgesloten en mensen op verschillende straten demonstreren, het initiatief van de demonstratie komt van studenten maar hebben ondertussen een groot deel van de bevolking achter zich. En nog een keer zijn we extra opgelucht dat we onze reis met een chauffeur hebben moeten boeken, de treinen worden massaal geblokkeerd en ook toeristentreinen kunnen niet meer van A naar B komen. De staat heeft uiteindelijk tot moment van plaatsen (zaterdagen) 5,5 dag gestaakt, scholen zijn een week gesloten geweest en vrijdag lag zelfs het hele dagelijkse leven plat (bussen en treinen reden niet en 99% van de winkels waren gesloten). Toen we door de stakingen over 4km in de auto ongeveer 1.5 uur deden vonden we het goed genoeg geweest, en zijn we omgedraaid en hebben de cooking class naar de volgende dag verplaatst. Gelukkig was een bezoek aan de kleurrijke tempel de volgende dag wel weer zoals inmiddels gewend indrukwekkend, en worden we erna nog getipt op een rooftop uitzicht vanuit een winkel ernaast gelegen. Een gesprek over India en haar toekomst met een medewerker, en een trap van bamboohout (ja mam volgens mij zijn we nog altijd heel) was dan uiteindelijk ook genoeg om in deze stad in roerige tijden te bekijken. Nee, ondanks dat het georganizeerd was hadden wij niet veel zin om om half 5 smorgens op te staan voor een stadswandeling georganizeerd door de reisorganizatie. Ik geloof dat wij ons dankzij de demonstratie niet echt heel welkom voelden in deze stad, en ons slaapgebrek natuurlijk niet veel goeds deed voor ons verblijf hier. Gelukkig maakte ook de verplaatste cooking class veel goed, niet dat er heel veel gekookt werd maar het was gezellig en handig om een reminder te krijgen hoe je Paratha of Chapathi maakt (ons overlevingsvoedsel om met rijst af wisselen, en ook nog eens lekker). Helaas moesten we de volgende dag wel het magische trucje van onze huisarts toepassen, ziek zijn we niet geworden maar heel lekker voelde we ons ook niet: coke to the rescue!
Door de staking was het onderweg naar Chettinad aardig rustig op de weg, een klein probleempje was dat zowel de driver als wij geen beltegoed meer hadden en wij met Stefan’s navigatie-app de stad en ons hotel niet konden vinden. Na even zoeken vond onze chauffeur bijna op de plaats van bestemming (we wisten het wel zo ongeveer) een winkeltje wat toch open was en vonden we uiteindelijk ook het hotel. Een ander beeld van India zagen we toen we een rustige ochtendwandeling maakte door Chettinad met enorm vriendelijke mensen en veel fietsers. Inmiddels zijn we aangekomen in ons laatste hotel, maar weerhoudt de stortregen ons om nog een keer de drukte in te gaan en de stad te ontdekken.
We kijken terug op een diverse reis, waarbij we zelf kozen om cultuur, natuur en strand met elkaar te combineren. Een mentaal en fysiek intensieve reis veroorzaakt door het vele reizen, de grote contrasten in het land maar ook de veranderingen die precies op het moment van reizen aan de gang zijn. We zijn positief verrast geworden door de verschillende architecturele hoogtepunten, de rust van de natuur en natuurlijk het heerlijke eten waar we in het hele land hebben van kunnen genieten. Ondanks mijn reiservaring, valt dit niet te vergelijken met een ander land en ondanks alles stormt het zeker de top 3 van mijn favoriete landen buiten Europa in. Het is ongelooflijk hoe goed bijgehouden alle toeristische bezienswaardigheden zijn, soms denk ik wel eens of wij hiervan in Europa niet heel veel van zouden kunnen leren. Daarbij natuurlijk ook hoe de verschillende religies in een land samenleven en elkaar te lijken respecteren. Natuurlijk ook niet te vergeten zijn de gastvrijheid van Prad & Swetha met onder andere de onvergetelijke oudjaarsavond met Bollywoodmuziek. De grote contrasten maken dit misschien wel een van de meest interessante landen om in te reizen ter wereld.
Aan de andere kant, is er de enorme drukte van het land. De mensenmassa en het getoeter bijna overal waar je bent. Het grote contrast tussen arm en rijk waarbij natuurlijk het kastensysteem een belangrijke rol in speelt. Een ander probleem is de enorme hoeveelheid afval wat er overal ligt en waarbij vooral de samenleving zich niks van aan lijkt te trekken (ja, het is in een negatief opzich niet te vergelijken met andere landen waar ik geweest ben, hier lijk je soms meer afval te kunnen zien dan stenen). De weeshonden die ook overal te vinden zijn, en ik geloof ook niet in al te goede conditie aangezien afval het meestgebruikte voedsel is voor deze honden. Het is ook het idee, dat een groot deel van de samenleving zich niet realiseert hoe zij zich voor toerisme moeten openstellen, vriendelijkheid vind je zeker niet overal (prijzen voor het bezoeken van toeristische bezienswaardigheden liggen voor toeristen 10 keer zo hoog als voor de Indiase bevolking) en het is hier dan ook enorm veel waard als je met iemand kan praten waarvan je weet dat het doel van het gesprek uiteindelijk niet is om zoveel mogelijk geld van je te kunnen ontvangen. De demonitizatie en de stakingen met gelukkig maar minieme problemen voor ons, voelden ook niet echt heel erg gastvrij (zoeken naar geldautomaat, en het niet kunnen bezoeken van vanalles door stakingen).
Het is de vraag hoe het land zich verder ontwikkelt, dat wat het ook momenteel enorm interessant maakt. Een kleurrijk land, en helaas hebben wij met deze 3.5 week zeker niet alles kunnen zien. Gelukkig hebben wij wel een goed beeld van het land kunnen krijgen en neem ik deze enorme levenservaring (want ja, dat is reizen in een land zoals India zeker in vele aspecten) mee terug in mijn backpack. Iets om nooit meer te vergeten en te blijven delen, en verheug ik me dan ook om onze ervaringen in beeld (filmpjes en foto’s) te kunnen laten zien als we weer veilig thuis zijn. Maar tot dan genieten we nog van het India waar we inmiddels langzaam weer mogen wennen aan lekker ouderwets hondenweer (een dagje regen), het lekkere eten en kijken we allebei met tevredenheid en een lach terug op deze enorme ervaring, op weg naar een nieuwe mooie reis maar ook weer op weg naar nieuwe stappen in ons kikkerlandje!
Uiteindelijk kunnen we maar een conclusie trekken, het beleven van India op veel verschillende vlakken heeft ervoor gezorgd dat we een onvergetelijke tijd gehad hebben en onze Westerse gewoonten nog meer zullen waarderen!
Tot de volgende keer en hopelijk tot snel!
Groetjes,
Stefan & Carina
PS: Voor de enkele nieuwsgierigen, we hebben 3,5 week van lekker eten genoten en we leven nog, eigenlijk kunnen wij zeggen dat wij tot nu toe geen diarreeslachtoffers zijn geweest :). En zoals ook in het krantenartikel van vandaag over reizen in India (zaterdag 21 januari), hebben ook wij af en toe het gevoel gehad dat we een paar keer uit de dood zijn opgestaan in verschillende verkeerssituaties.
De laatste week van onze trip gaan we van de natuur en het strand naar het uiterste Zuiden van India. Op het strand kunnen we genieten van een lekkere strandwandeling, al komen we hier net als overal in India helaas nog aardig wat afval tegen. Tijdens het professioneel volleybal toernooi in de avond zien we vanuit onze hotelkamer bijna een groot vuurwerkongeluk plaatsvinden als wat vuurwerk in het zand wegzakt en drijgt in het toegestroomde publiek terecht te komen. Gelukkig had het uiteindelijk (wat wij meekregen van onze hotelkamer) geen grote gevolgen, de schrik zat er wel aardig in ook vanuit onze hotelkamer met uitzicht op zonsondergang.
Na een beetje rust aan het strand, waar we voor het eerst een “stormvloed” aan toeristen zien (hallo Russen), vertrekken we naar het uiterste zuiden van India. Bij aankomst leek het nog gezellig met door verschillende dorpjes en steden een soort van carnavalsmuziek uit grote boksen (brengt me dan toch al een beetje in de stemming op een kleurrijk carnavalsseizoen!). Het aankomst bij het hotel was eigenlijk kenmerkend voor ons verblijf, het voelde niet schoon aan en de lift zag eruit alsof het ieder moment kon neerstorten en zeker ook al een jaar niet gepoetst was. Het was ook geen verbazing om een gebruikt wattenstaafje te vinden op de kamer, en hadden we ook nog de receptie nodig om het hoofdlicht uit te krijgen; alle schakelaren deden het niet behalve toen er van buiten op de bel gedrukt werd, uhm yeah right? (Pap, je elektricien skills waren hier misschien wel goed van toepassing geweest?!) Met als wekker om 5 uur een keihard zingende gelovige (ik denk Islam) en om kwart voor 7 een telefoontje of we thee of koffie wilden vroegen we ons echt af waar we beland waren. Tijdens het ontbijt zaten we ook nog tussen de vliegen en was het een soort van “gillend naar huis” toen we de auto opnieuw instapte. Footnote: we zijn erg verwend geweest, maar hier is het gewoon nodig om in de hektiek goede, schone, rustige en fijne hotels te hebben om nog wat tot rust te kunnen komen, en vooral zonder nog grotere problemen te kunnen reizen. De boten op weg naar het meest zuidelijke puntje, zagen er ook overvol en niet heel veilig uit, en dus verlieten we na een nachtje het spookhuis hotel weer om richting de stad te trekken.
Na een kort nachtje was een soort van Westerse autoweg (!!!!) wel een mooi cadeautje. Ook de Masala thee onderweg (onze gemeenschappelijke verslaving) was een goede binnenkomer. Madurai is een van de oudere steden van India, en staat bekend om haar historie en kleurrijke tempels (midden in de stad een verzameling van 15 torens). De file op weg naar ons hotel bleek uiteindelijk geen toeval; de stad staakt omdat de provinciale (staat) regering besloten heeft om de feestdag op 14 januari (wanneer een soort van stierenvechten/race wordt georganiseerd) af te lassen met als gevolg dat velen wegen zijn afgesloten en mensen op verschillende straten demonstreren, het initiatief van de demonstratie komt van studenten maar hebben ondertussen een groot deel van de bevolking achter zich. En nog een keer zijn we extra opgelucht dat we onze reis met een chauffeur hebben moeten boeken, de treinen worden massaal geblokkeerd en ook toeristentreinen kunnen niet meer van A naar B komen. De staat heeft uiteindelijk tot moment van plaatsen (zaterdagen) 5,5 dag gestaakt, scholen zijn een week gesloten geweest en vrijdag lag zelfs het hele dagelijkse leven plat (bussen en treinen reden niet en 99% van de winkels waren gesloten). Toen we door de stakingen over 4km in de auto ongeveer 1.5 uur deden vonden we het goed genoeg geweest, en zijn we omgedraaid en hebben de cooking class naar de volgende dag verplaatst. Gelukkig was een bezoek aan de kleurrijke tempel de volgende dag wel weer zoals inmiddels gewend indrukwekkend, en worden we erna nog getipt op een rooftop uitzicht vanuit een winkel ernaast gelegen. Een gesprek over India en haar toekomst met een medewerker, en een trap van bamboohout (ja mam volgens mij zijn we nog altijd heel) was dan uiteindelijk ook genoeg om in deze stad in roerige tijden te bekijken. Nee, ondanks dat het georganizeerd was hadden wij niet veel zin om om half 5 smorgens op te staan voor een stadswandeling georganizeerd door de reisorganizatie. Ik geloof dat wij ons dankzij de demonstratie niet echt heel welkom voelden in deze stad, en ons slaapgebrek natuurlijk niet veel goeds deed voor ons verblijf hier. Gelukkig maakte ook de verplaatste cooking class veel goed, niet dat er heel veel gekookt werd maar het was gezellig en handig om een reminder te krijgen hoe je Paratha of Chapathi maakt (ons overlevingsvoedsel om met rijst af wisselen, en ook nog eens lekker). Helaas moesten we de volgende dag wel het magische trucje van onze huisarts toepassen, ziek zijn we niet geworden maar heel lekker voelde we ons ook niet: coke to the rescue!
Door de staking was het onderweg naar Chettinad aardig rustig op de weg, een klein probleempje was dat zowel de driver als wij geen beltegoed meer hadden en wij met Stefan’s navigatie-app de stad en ons hotel niet konden vinden. Na even zoeken vond onze chauffeur bijna op de plaats van bestemming (we wisten het wel zo ongeveer) een winkeltje wat toch open was en vonden we uiteindelijk ook het hotel. Een ander beeld van India zagen we toen we een rustige ochtendwandeling maakte door Chettinad met enorm vriendelijke mensen en veel fietsers. Inmiddels zijn we aangekomen in ons laatste hotel, maar weerhoudt de stortregen ons om nog een keer de drukte in te gaan en de stad te ontdekken.
We kijken terug op een diverse reis, waarbij we zelf kozen om cultuur, natuur en strand met elkaar te combineren. Een mentaal en fysiek intensieve reis veroorzaakt door het vele reizen, de grote contrasten in het land maar ook de veranderingen die precies op het moment van reizen aan de gang zijn. We zijn positief verrast geworden door de verschillende architecturele hoogtepunten, de rust van de natuur en natuurlijk het heerlijke eten waar we in het hele land hebben van kunnen genieten. Ondanks mijn reiservaring, valt dit niet te vergelijken met een ander land en ondanks alles stormt het zeker de top 3 van mijn favoriete landen buiten Europa in. Het is ongelooflijk hoe goed bijgehouden alle toeristische bezienswaardigheden zijn, soms denk ik wel eens of wij hiervan in Europa niet heel veel van zouden kunnen leren. Daarbij natuurlijk ook hoe de verschillende religies in een land samenleven en elkaar te lijken respecteren. Natuurlijk ook niet te vergeten zijn de gastvrijheid van Prad & Swetha met onder andere de onvergetelijke oudjaarsavond met Bollywoodmuziek. De grote contrasten maken dit misschien wel een van de meest interessante landen om in te reizen ter wereld.
Aan de andere kant, is er de enorme drukte van het land. De mensenmassa en het getoeter bijna overal waar je bent. Het grote contrast tussen arm en rijk waarbij natuurlijk het kastensysteem een belangrijke rol in speelt. Een ander probleem is de enorme hoeveelheid afval wat er overal ligt en waarbij vooral de samenleving zich niks van aan lijkt te trekken (ja, het is in een negatief opzich niet te vergelijken met andere landen waar ik geweest ben, hier lijk je soms meer afval te kunnen zien dan stenen). De weeshonden die ook overal te vinden zijn, en ik geloof ook niet in al te goede conditie aangezien afval het meestgebruikte voedsel is voor deze honden. Het is ook het idee, dat een groot deel van de samenleving zich niet realiseert hoe zij zich voor toerisme moeten openstellen, vriendelijkheid vind je zeker niet overal (prijzen voor het bezoeken van toeristische bezienswaardigheden liggen voor toeristen 10 keer zo hoog als voor de Indiase bevolking) en het is hier dan ook enorm veel waard als je met iemand kan praten waarvan je weet dat het doel van het gesprek uiteindelijk niet is om zoveel mogelijk geld van je te kunnen ontvangen. De demonitizatie en de stakingen met gelukkig maar minieme problemen voor ons, voelden ook niet echt heel erg gastvrij (zoeken naar geldautomaat, en het niet kunnen bezoeken van vanalles door stakingen).
Het is de vraag hoe het land zich verder ontwikkelt, dat wat het ook momenteel enorm interessant maakt. Een kleurrijk land, en helaas hebben wij met deze 3.5 week zeker niet alles kunnen zien. Gelukkig hebben wij wel een goed beeld van het land kunnen krijgen en neem ik deze enorme levenservaring (want ja, dat is reizen in een land zoals India zeker in vele aspecten) mee terug in mijn backpack. Iets om nooit meer te vergeten en te blijven delen, en verheug ik me dan ook om onze ervaringen in beeld (filmpjes en foto’s) te kunnen laten zien als we weer veilig thuis zijn. Maar tot dan genieten we nog van het India waar we inmiddels langzaam weer mogen wennen aan lekker ouderwets hondenweer (een dagje regen), het lekkere eten en kijken we allebei met tevredenheid en een lach terug op deze enorme ervaring, op weg naar een nieuwe mooie reis maar ook weer op weg naar nieuwe stappen in ons kikkerlandje!
Uiteindelijk kunnen we maar een conclusie trekken, het beleven van India op veel verschillende vlakken heeft ervoor gezorgd dat we een onvergetelijke tijd gehad hebben en onze Westerse gewoonten nog meer zullen waarderen!
Tot de volgende keer en hopelijk tot snel!
Groetjes,
Stefan & Carina
PS: Voor de enkele nieuwsgierigen, we hebben 3,5 week van lekker eten genoten en we leven nog, eigenlijk kunnen wij zeggen dat wij tot nu toe geen diarreeslachtoffers zijn geweest :). En zoals ook in het krantenartikel van vandaag over reizen in India (zaterdag 21 januari), hebben ook wij af en toe het gevoel gehad dat we een paar keer uit de dood zijn opgestaan in verschillende verkeerssituaties.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
